Hiç

hiçbir şeyim yok, iyiyim
hiçbir şeyim yok, kötüyüm

bu cesaret meselesi değil, cesurum
ama kendimden vazgeçeli uzun zaman oldu
eğer bir gün dönersem kendime
tekrar vazgeçeceğimi biliyorum
işte cesur olmadığım bölüm burada başlıyor
sevmekten değil yıkmaktan korkuyorum

hiçbir şeyim yok, kötüyüm
hiçbir şeyim yok, kötüyüm
hiçbir şeyim yok, kötüyüm
hiçbir şeyim yok, ölüyorum

"doğru" beni öldürüyor
"ödev" beni öldürüyor
"sena" beni öldürüyor
bitiyorum, hiçleşiyorum
hiçbir şeyim yok işte
ondan bahsediyorum.

Kalabalık

En kalabalık olduğu saatte cadde
Her yer insan gölgesi
Ne bir ayak izi kalmış üzerine basılmadık
Ne de bestelenmemiş bir ezgi
Kaç göz dokunmuş birbirine
Ya merak ya rastlantı
Ben ayaklarımı izliyorum
İçim seninle kalabalıktı 

Ayna

suda görmekle aynı değil aynada görmek kendini
aynalar yalancıdır, sular ise gerçekçi
sadece ihtirasını görürsün aynada
sular kimsenin sende göremediğini gösterir sana
konuşur seninle, ölmeye ikna olursun
"BU YANSIYAN BEN MİYİM" dersin kendine
ilk çağın insanı gibi inkarın eşiğinde
"HAYIR, BU BEN OLAMAM, BU BÜYÜ"
tanıştığına memnun olmak üzeresin
biraz daha bak yansıyan benliğine.

Gökkuşağı

karanlık çağlıyor yağmur
karışıyor tüm renkler geceye
pencereleri yumrukluyor maskesi düşenler
paylarına düşen insanlık mabedinde
sokak duvarlarını fethediyor şairler
henüz okunmadan, işitilmeden
yıkıyor makineler
gökkuşağı düşüyor yarılıp ellerinden
renksizlikten ölüyor tüm şiir severler