mi ?

hiç mi yok günahın

hiç mi yaşamadın

çalmasana umudumu

oynama hayalimle

bırak bende yaşayayım

bende öğrenirim acıyı tatlıyı

ama silahı benim elimde

edemem mi tövbe

bu kadar mı zor pişman olmak?

bu kadar dönülmez mi?

bir kere gözümü açıp ışığı göreyim

göz kapaklarım bu kadar isyankar mı, kapanmaz mı ?

yok mu benimde beynim?

o doğru yolu bulmaz mı?

belki yanlışa sarılır, doğru sanır

ama aldanan hep aldatmaz mı?

bırak bende yaşayayım

bende öğreneyim acıyı tatlıyı

ama silahı benim elinde

edemem mi isyan?

bu kadar mı zor iyiye kötü olmak ?

bu kadar affedilmez mi?

bir kere siyaha uzatsam elimi

dönemez mi geri rengine?

yok mu benim benliğim?

bu kadar mı acizim?

illa bir şeyi seçmeli, bölünmeli miyim

bu kadar  değerli bir ruhta

yaşamayı mı seçmeliyim?

yaşamamayı mı?

Işık

Bir ışık gördüm karanlıktan armağan

ne yazık ki içimi aydınlatmayan

sonra bir ses duydum,kötü

anladım,ışık sesten hızlı

bense ölümüne yavaş

ışığı görüp aldanan

seste boğulan

bir savaş...

Ölen

Son sestir ölüm, son ritim
son konseridir insanın
en kalabalık ve en sakin
bütün günahların ağaç kakan misali
delerken beynini

iyilikler korkar onun altında ezilmekten

ve pusarlar geri geri. 


Son sevgidir ölüm, son bakış
yattığın yerden gözlerinle sarıldığın insanlar
en mutlu ve en mutsuz
iki dünya arası ne kadar karışık, yolları uzun
hayatında hiç düşünmediğin kadar düşündüğün hayat

ne kadar kısa, ne kadar  çabuk.

Beyazlayan saçların toz!

-değil yaşlılıktan

titreyen ellerin korkak!

-değil yaşlılıktan

bulanık gören gözler uykulu! 

-değil yaşlılıktan.

Şiitt! 

bunlar son yalanlar

son umutlar

son uykunun kapısını açan anahtar

ve kapatan.

Bu sessizlik, burada kimse yok

-değil yalnızlıktan.

Ölüm, hiç alışamadığım bir kayıp zaman.

Patrick

Hayali bir kahvenin uykusuzluğu üzerimde
çift gören gözlerim belki doludur denizle
bir fotoğrafa dalmışım ki sorma
anılar yine ruhumu ele geçirmek üzere.
Halüsinasyon değildir belki bu
ne yani,
kimse evin kapısından zili çalmadan giremez mi içeriye!
Bu kadar  yaban olamam ben
ve bu kadar yalnız.
O kadar gücüm olduğunuda sanmıyorum
yaşamak için biraz güç gerekiyor
biraz da inanç.
Biliyordum işte.
biliyordum.
kimse yalnız olamaz.
Şu içeri giren değil mi patrick.
Oh çerezde getirmiş yanında.
desene ziyafet var, hayat var.
Desene bir günü daha yaşayarak geçirdim
peki ya yarın kim girecek kapımdan içeriye.

M.Ö

Sadece ışığı vardı güneşin
hiç ısıtmıyordu bedenleri 
ne bulmuşsak giymiştik üstümüze
hafiflemişti eski çağdan kalma insanlığımız.

Bir Heykelin Gölgesi

Yalnız değildim sanki
duyabiliyordum onları
sesler...
her yerden geliyordu sesleri
görebiliyordum da sanki
biraz gülümsetiyorlardı beni 
ama asla kahkaha attıramadılar.
Hep neşeliydi onlar
Allah aşkına hiç mi ağlamazsınız siz!
esen rüzgara hiç mi sırt çevirmezsiniz!
burası benim evim
burada cümleler bana ait.
susun şimdi
görmek istemiyorum sizi
haha
ben deli değilim
siz bir avuç heykel, 
ne anlarsınız ki.
Aslında evet evet aslında
bir heykelin gölgesi yalnızlığım
ama kesinlikle yalnız değilim.

GELİŞİM

kambur bir ağacın sırtına vuran ay ışığı, umudum
katlanmış olduğum bedel kadar büyük bir gülüş, bıraktığım iz karlara
üşüdüğüm ruhların ürpertisini soluyorum hep, soğuk
ısındı damarlarımdaki kötü çocuk.

SENİN

Her an bir dünyaydı sanki
bir şey olurdu ve hayal ederdin
aptalca da olsa
Aşkların olurdu
dostların olurdu
duyguların olurdu
Sonra ölürlerdi onlar bir ara
Ama sen o ara kaybederdin kendini
Sonra umutların doğardı
Ama ağıtlarına o kadar bağlanmış olurdun ki 
gözün görmezdi aydınlığı
-Ne yani, hayal etmekte mi suç! derdin kendine
Hep öyle derdin be
Hep o aynı acıklı hikaye işte
Heplerin de keşkelerinle kardeşti zaten senin
Hep bir kırmızı noktaya bakarlardı
O nokta hayatının sonu olurdu senin
Hiç ışığın olmazdı karanlıklarından
Sonra da toprak olurdun
Mezarının üstü hayallerin

ADAM ASMACA

şeytan sofrasına meze oldum, biliyorum

üstümde adam asmaca oynanıyor

ve ben her zaman ölüyorum.

hangi yola başvursam boşluğa düşüyorum

galiba ölüyorum.

sözlerin kulaklarımda pusu kurmuş bekliyor

acıyla güleceğim o anı kolluyor

Azrail'in gözü saatte, nabzımı yokluyor

galiba ölüyorum.

şimdi ben ne haldeyim, ben bile bilmiyorum

sadece beden miyim, ruhumu hissetmiyorum

ölüme beş kala, seni istiyorum

ve ölüyorum.

OLMAK VE ÖLMEK

Zaman, kalbimin attığı kadar vardır dünyamda

hiç gülmemişsem, konuşmamışsam şansımla

ertelemişsem, bağlamışsam ritimlerimi umuda

zaman, durmuştur dünyam adına

git beklediğim gün

ama dön

nerede olduğum önemli değil

nerede öldüğüm önemli değil

SEHERBAZ

Duyguların kölesi olduğumu hissediyorum bazen

görünmez kırbaçlar oluşuyor beynimde

ve bir gülme tutuyor, hayır yok acımıyor

işte bu yalan, bu bir ilizyon.

arkamdan koşan küçük yalanlar

bunu nasıl yapabildiğim merakında

hayır yapılan bir şey yok, ben bir sihirbazım

ve tek uğraşım kandırmak

sömürmek duyguları

uyandıklarında ise gülebilmek aptalca

ve gidebilmek hiçbir şey olmamış gibi

aslında ben bir seherbazım

umutsuz kalbimin aydınlığı

o kurtuluş yalnızlığı

KAFA KAĞIDI

tutmayan bir karım ben

akşamdan kalma sevinçlerin,

umutsuz haykırışı.

o inancım ben

karanlıgın aydınlanma beklentisi,

sonsuz bir batıl.

güldüren bir üslubum ben

sadece benle yaşanan,

kullanılamayan bir lisan.

ben kimim biliyor musun

bir deli, bir yalan

hani o hiç inanılamayan

güvenilemeyen

başka duygusuyum...