mi ?

hiç mi yok günahın

hiç mi yaşamadın

çalmasana umudumu

oynama hayalimle

bırak bende yaşayayım

bende öğrenirim acıyı tatlıyı

ama silahı benim elimde

edemem mi tövbe

bu kadar mı zor pişman olmak?

bu kadar dönülmez mi?

bir kere gözümü açıp ışığı göreyim

göz kapaklarım bu kadar isyankar mı, kapanmaz mı ?

yok mu benimde beynim?

o doğru yolu bulmaz mı?

belki yanlışa sarılır, doğru sanır

ama aldanan hep aldatmaz mı?

bırak bende yaşayayım

bende öğreneyim acıyı tatlıyı

ama silahı benim elinde

edemem mi isyan?

bu kadar mı zor iyiye kötü olmak ?

bu kadar affedilmez mi?

bir kere siyaha uzatsam elimi

dönemez mi geri rengine?

yok mu benim benliğim?

bu kadar mı acizim?

illa bir şeyi seçmeli, bölünmeli miyim

bu kadar  değerli bir ruhta

yaşamayı mı seçmeliyim?

yaşamamayı mı?

Işık

Bir ışık gördüm karanlıktan armağan

ne yazık ki içimi aydınlatmayan

sonra bir ses duydum,kötü

anladım,ışık sesten hızlı

bense ölümüne yavaş

ışığı görüp aldanan

seste boğulan

bir savaş...

Ölen

Son sestir ölüm, son ritim
son konseridir insanın
en kalabalık ve en sakin
bütün günahların ağaç kakan misali
delerken beynini

iyilikler korkar onun altında ezilmekten

ve pusarlar geri geri. 


Son sevgidir ölüm, son bakış
yattığın yerden gözlerinle sarıldığın insanlar
en mutlu ve en mutsuz
iki dünya arası ne kadar karışık, yolları uzun
hayatında hiç düşünmediğin kadar düşündüğün hayat

ne kadar kısa, ne kadar  çabuk.

Beyazlayan saçların toz!

-değil yaşlılıktan

titreyen ellerin korkak!

-değil yaşlılıktan

bulanık gören gözler uykulu! 

-değil yaşlılıktan.

Şiitt! 

bunlar son yalanlar

son umutlar

son uykunun kapısını açan anahtar

ve kapatan.

Bu sessizlik, burada kimse yok

-değil yalnızlıktan.

Ölüm, hiç alışamadığım bir kayıp zaman.

Patrick

Hayali bir kahvenin uykusuzluğu üzerimde
çift gören gözlerim belki doludur denizle
bir fotoğrafa dalmışım ki sorma
anılar yine ruhumu ele geçirmek üzere.
Halüsinasyon değildir belki bu
ne yani,
kimse evin kapısından zili çalmadan giremez mi içeriye!
Bu kadar  yaban olamam ben
ve bu kadar yalnız.
O kadar gücüm olduğunuda sanmıyorum
yaşamak için biraz güç gerekiyor
biraz da inanç.
Biliyordum işte.
biliyordum.
kimse yalnız olamaz.
Şu içeri giren değil mi patrick.
Oh çerezde getirmiş yanında.
desene ziyafet var, hayat var.
Desene bir günü daha yaşayarak geçirdim
peki ya yarın kim girecek kapımdan içeriye.

M.Ö

Sadece ışığı vardı güneşin
hiç ısıtmıyordu bedenleri 
ne bulmuşsak giymiştik üstümüze
hafiflemişti eski çağdan kalma insanlığımız.

Bir Heykelin Gölgesi

Yalnız değildim sanki
duyabiliyordum onları
sesler...
her yerden geliyordu sesleri
görebiliyordum da sanki
biraz gülümsetiyorlardı beni 
ama asla kahkaha attıramadılar.
Hep neşeliydi onlar
Allah aşkına hiç mi ağlamazsınız siz!
esen rüzgara hiç mi sırt çevirmezsiniz!
burası benim evim
burada cümleler bana ait.
susun şimdi
görmek istemiyorum sizi
haha
ben deli değilim
siz bir avuç heykel, 
ne anlarsınız ki.
Aslında evet evet aslında
bir heykelin gölgesi yalnızlığım
ama kesinlikle yalnız değilim.