Serzeniş

Gecenin yaprakları düşer, ayıpları örtmeye
Adem ile Havva’dan kalma atmosferiyle
Manavcı Rüstem’e mi soruyorsun yasak elmayı
Bütün meyveler senin fikirlerinde
Adımlarında, hedeflerinde.

Kim bağırabiliyor, özgürce gündüzleri
Güneş olgunlaştırıyor, zihniyetlerin fikrini
Karanlık dilini çözer, yeni aydınlıkların ilmini.
Sen merak etme çocuk!
Manavda satılmayan meyvelerin bu direniş
Gündüzleri fidan olur, geceleri serzeniş!

Lokomotiften İniyor Şeytanlar

Siren sesleri dalgalanıyor gökyüzünde

Lokomotifler kalkıyor ruhunun sağanağından

Duysanıza ey ahali!

Köpekler koşturuyor arkasından.

Gerçek olamayacak kadar güzeldi, bıraktığında sonbahar

Kışı getirmeye gelmiş bu şeytan

Bu kömür kokusu, bu kaldırımlar

Yanlış giden bir şeyler var.

Şehrin ışıkları sönüyor erkenden

Bulutlar hep ayakaltı

Sadece su birikintisinden seyredebiliyor insanlar

Gökyüzünden korkmak da nereden çıktı

Bu şeytan, ah bu şeytan!

En huzurlu yer evleriyken

Ne arıyor insanlar sokaklarda.

Hangi vitrinde bulacaklar istedikleri hayatı.

Aramakla geçiyor zamanları.

Mezarlığa bakıyorum istemsizce, geçerken sağından

Aşındırıyor bakışlarım, mezarları ve kaldırımları

Hala anlamadılar mı?

Lokomotiflerinden inmeye başladı şeytanlar

Elinizden tutuyorlar, kalbinizde geziyorlar

Kışı getirdiler kışı!

Şeytan, ah bu şeytan!

LÜTFET

Üzerine yıkıldı yıkılacak gökyüzü

Kabanına gömmüşsün ruhunu, titriyorsun

Mahcup ellerin üşümüş, şemsiyeyi zor tutuyor

Nağmeli şarkılar mırıldanıyorsun

Lütfetsen keşke ses tonunu

Tam karşındaki kaldırımda yürüyorum bunları düşünürken

Ara ara yağmur birikintisine sıçrayıp pis bakışlara maruz kalıyorum

Gözlemliyorum sevgilim, gözlem her şeydir.

Şimdi bindiğin otobüsün arkasından el sallıyor birisi

Belki oda sevmiştir seni, oracıkta, benim gibi.

Ama sana sevgilim diyecek kadar delirmemiştir, eminim

O bana has bir delilik, yemin ederim.

Düşüncelerimin sonuna geliyorum sevgilim

Seni tanımak güzeldi

Ama söz ver, bir gün lütfedeceksin sesini.

Çocukça

Çocukların hiç zamanı olmaz.
Kollarına saat takmayın, bakmazlar.
Bir duvara çarpınca camı kırılır,
sadece o an dikkatlerini çeker zaman.

–Eyvah, annem çok kızacak!
Aslında ben kızmalıyım ona.
Rahat bıraksa ya beni,
bir de zamanı takmış peşime,
balkondan yeterince bağırmıyormuş gibi.

Lanetli Topraklar

Bu topraklar seni heyecanlandırmasın

Gelip geçer hayalleri insanların

Yerden kalkan şu toz gibi

Onu havalandıran rüzgar gibi

Geçersin bu topraklardan.

Bir de geçemeyenler var, yazık

Umutlu, kör, sağır

Yaşadıkları bile şüpheli

Kimi kandırıyorlar be üstat.

Bir filin ağacın gölgesine sığınması gibi

Ne bekliyorlar hayattan.

Sonbahardan bahsediyorlar ya çatınca mevsim

İçlerindeki kışa bahane hep çölleri

Yakasını bıraksalar bi yağan yağmurun

Islanmazlar belki

Dünyanın penceresinin perdesi bu topraklar

Sen de geç güzel kardeşim.

Üstat! Bekle ben de geliyorum

Beyaz karedeki fili yemeye çalışan ahmak bir siyah fili izliyordum

Ne acı.

Neyse, geçelim artık bu topraklardan.

Kaygı Cumhuriyeti

Hissediyor olmalısın nefesimi
nefret ve kadehten oluşturdum parçalarımı
düşlerimde dövemedigim insanları öldürdüm
sevemediğim insanları sevdim
tanımadıklarımın arkadaşları oldum.
Hissediyor olmalısın,
bir gün senin için de geleceğimi.
Gerçekten yüz yüze geleceğiz ve
sevişecek nefretimiz,
ölümden bir çocuğumuz olacak
adını muhtemelen kırmızı koyarız
kendi kanımızla boyarız evini
ve kendi ürettiğimiz şarapla boğarız onu.

Bi agresiflik var üzerimde
şiddetli düşünüyorum, ürpermelisin.
Hep gelecekten bahsediyorum,
günümü bokluyormuşum aslında
yeni fark ettim.
Hayallerimden bir darbe daha aldım şimdi
körkütük onu sevmemi istiyor.
Bu kendimden vazgeçmektir,
o kadar cömert değilim dünyaya.
Önce kaygısız olmam lazım,
en büyük düşmanım kaygı.
O beni boğar, susatır hep bir şeylere
hep hayal kurdurur,
sonra kendi hayallerimin celladı yapar beni.
Ne kadar aciz olduğumu hatırlatır sonra Tanrı.
Ben gidiyorum dostlar
dünya yaşanılacak bir yer değil.
En azından,
kaygının varlığı son bulana kadar.

Tükendi tükenecek.

Noktalama işaretleri çağırıyor seni.
Üzerlerindeki yükü alman icap ediyor.
Tam da şu anda, şu masanın üzerinde,
tozlanmış kalemlerin, klavyene pis bakışlar atıyor.

-Bu nasıl bir imparatorluk, hayret !
diye söyleniyor en yaşlısı.

Kurşun kalemler nerde kaldı,
hangi savaşı kaybettiler.
Bizi tozdan kalelere hapseden,
bu 3.dünya savaşını kim başlattı.

Açlık

Satırlarımı okuyorsun, cümlelerimi

Aslında onlar benim evim, uzun binalarım

Bazen de gecekondularım, kaçak mimarim.

Yazıyorum işte, ben mutluyken yazmam

Deprem olur mutluluğum, satırlarım ayakta duramaz

Satırlar demişken

Özgürlüğüm ne satırlar altında kaldı bilmiyorsun

Kural buymuş. İşte cennet, işte cehennem huu.

Düşe yazdı kalemim şimdi

“cehennem” ne korkunç hayal gücü

Şeytanın kırmızı cenneti, ateş krallığı

Doyumsuz açlığı.

Boş versene.

Ben yaşadıktan sonra,

kendi cehennemimi bulurum. 

Bir hayal gücü kadar uzağım ona.